Maak een buiging! Ebola komt dichterbij.

Mijn laatste vier reizen naar Kampala heb ik telkens met een andere maatschappij gevlogen: Brussels Airlines, Ethiopian Airlines, Turkish Airlines en nu probeer ik KLM in samenwerking met Kenya Airways, de goedkoopste van de dag. Het gaat van Brussel naar Amsterdam Schiphol, vervolgens de grote brok naar Nairobi en tenslotte naar Entebbe- Kampala. De stops zijn beperkt in de tijd zodat de totale reistijd nog meevalt.

Kenya Airways The pride of Africa

Op de eerste vlucht zitten alleen blanken. Naast me een Aziatische dame die haar gezichtje verbergt achter een wel heel grote zonnebril. Op Schiphol zit ik tegenover een Italiaanse die lid is van ‘moon bear’ : haar kleedje en alle accessoires –telefoon, computer enz.- zijn in het groen.

Op de vlucht naar Nairobi zitten opvallend weinig zwarten. De hostessen zijn wel zwart. Ze staan bij KUTOKA wat uitgang betekent. Eentje begint: thank you, my name is Brenda and welcome on board… alsjemenou.

Naast me zitten een blonde Brit met snor - die wellicht een plantage heeft in Kenya en alvast een nieuw boek begint voor de lange avonden op de barza- en een Scandinavische die helaas gescheiden is van haar reisgenotes. Dan hebben de 2 Spaanse vriendinnen rechts van me het beter aan boord gelegd!

De imaginaire plantagehouder bestelt wodka orange, de Scandinavische een bruiswatertje en de Spaanse meisjes zijn nieuwsgierig om te weten wat ‘amarula’ is. Probeer maar: het komt uit Zuid-Afrika en is even lekker als Baileys.

Facts on ebola

Alles gaat er zoals gewoonlijk aan toe. Pas in Nairobi komt ‘ebola’ voor het eerst in zicht. Op een pilaar in de luchthaven hangt een affiche met FACTS ON EBOLA. Wat is ebola? Hoe wordt het verspreid? Wat zijn de kentekenen? En hoe kan ebola worden voorkomen?

Op de vlucht Nairobi-Entebbe is het kleurbeeld volledig omgekeerd: alleen nog zwarten en kleurlingen. Terwijl we wachten om op te stijgen begint een stem fier de kwaliteiten van het vliegtuig waarin we zitten op te sommen: minder hoofdpijn, minder reisvermoeidheid, enz. Enkele blanken kunnen een spottend lachje niet onderdrukken.

De ‘dreamliner’ brengt ons al vlug tot in Entebbe. Bij het binnenstappen van de luchthaven sta ik plots oog in oog met twee verpleegsters, van top tot teen in tenue: mondmaskers, handschoenen enz. Ze spuiten een soort ontsmettingsmiddel op mijn handen en halen de koortsmeter boven. Ebola komt dichterbij.

Eerst moet je medisch gecontroleerd worden en dan pas kan je naar de visumcontrole. Op het internet heb ik in november 2012 gelezen dat Oeganda ervaring heeft met ebola en marburg, twee dodelijke infectieziekten. Zelfs Kabale stond op het lijstje van getroffen plaatsen.

Ondertussen zijn we weer enkele weken verder. Woensdag 8 oktober was er een "good news"-krantekop in de Daily Monitor: “Marburg: 11 test negative – ministry.” Na het overlijden van een gezondheidswerker in Mengo-hospital (Kampala) ten gevolge van Marburg is het groot alarm.

         

Je kan ook gewoon een buiging maken

Vandaag, 9 oktober, is Oeganda 52 jaar onafhankelijk. In zijn gelegenheidstoespraak gaat president Museveni in op de marburg-crisis. Hij haalt uit naar de gewoonte in sommige streken van Oeganda om apenvlees te eten. Apen zijn familie van ons, zegt hij. Je eet je familie toch niet op! En hij beveelt alle mensen aan geen hand meer te schudden. Je kan ook gewoon een buiging maken, zoals de Japanners doen...

De droom van Linda Balcaen

Linda Balcaen en Geert Dedrie van Cradock vzw

Enkele maanden geleden kwamen Geert Dedrie en Linda Balcaen van Cradock vzw uit Evergem een ijsje eten in het ijssalon van The village. Geert en Linda steunen 2 voorzieningen, één voor kinderen en één voor volwassenen met een verstandelijke beperking, in Cradock, Zuid-Afrika. We spraken af om ideeën uit te wisselen en ik ging bij hen op de koffie.

Nu is het feest in Evergem! Zondag 19 oktober van 14.00 tot 17.00u is het wereldfeest in  Kasteeldomein Wippelgem. Naar aanleiding daarvan konden de plaatselijke vierde pijlers hun droom uitspreken. Linda zit een beetje nerveus voor de camera, maar dat maakt de droom van Cradock des te mooier: www.youtube.com/9940evergem Kijken maar!

Kermis in Kalken

Dit jaar begint onze kermis al in de namiddag. Stefanie, Femke en Rens verkopen op de rommelmarkt Kalkense vlaai voor het goede doel. Ondertussen bouwen Willy en co de stand op voor de avondmarkt.

De nieuwe stand van The village met trouwe vrijwilligster Kathrien Raman

Dit jaar met enkele nieuwigheden. De meest opvallende: een bord met een heus schilderij van The village, aangebracht door Stefaan en zus (klik op de eerste foto voor een groter beeld; schuif door naar de laatste foto en je krijgt het kunstwerk helemaal in beeld). En ‘La casa de los olivos’ versiert de stand met enkele olijfbomen. We bevelen hun kwaliteitsproducten graag aan.

Bestuursleden Stefanie en Willy Neels serveren scampi diabolique

Op het kermismenu van vorig jaar stonden scampi’s met appeltjes en curry en scampi in de look. Dit jaar is er keuze tussen bieslookroomsaus en ‘diabolique’. Nieuw is de kermiscocktail op basis van vlierbloesem en witte wijn.

Prijs jong publiek; Jolien, hoogst zwanger (hoog, hoger, hoogst)

Prijs jong publiek: Marie met de jongste baby (jong, jonger, jongst)

Voor het informatieluik hebben we dit keer een mini-album aangemaakt met een overzicht van de werking van The village in het eerste jaar, in Vlaanderen en in Oeganda. We hebben hem zowaar doorlopen met onze schepen van ontwikkelingssamenwerking Gerda Van Hulle.

Kermissfeer tot in de late uurtjes

Het weer zit mee en de Kalkenaren hebben er zin in: we verkopen op enkele uren tijd een halve hectoliter bier. Het enige minpunt is dat het weer te laat wordt: Kathrien, Willy, Brenda en uw dienaar breken de tent af onder het goedkeurend oog van marktorganisator De Temmerman.

Ik zit dit allemaal op te schrijven in de vertrekhal van Brussel Nationaal waar Willy mij heeft afgezet. Voor me staat een kop koffie ‘Organic senza latte –lungo’ Fair trade Max Havelaar: Annie zal blij zijn!

Paardjes kijken in Kalken

Paarden zijn edele dieren

Vanmiddag ging ik samen met Jakob een kijkje nemen naar de men-wedstrijd en de trekwedstrijd in de Zauwerstraat en de Scheestraat. Het weer was schitterend –net iets te warm voor de paarden die zich in het zweet liepen of werkten.

Dit lijkt wel Afrika

De wedstrijden gingen door op de terreinen van Resseler Gunter, Bombeke Lode en Bruggeman Honeré . Een heel mooi decor. We zijn het langst blijven staan bij de kleine vijver die de paarden als hindernis moesten nemen.

De men-wedstrijd

Toevallig hoorden we dat achter het maïsveld de trekpaarden aan het werk waren. Je zag enkel, dubbel en driespannen ploegen en eggen. In beide wedstrijden was er plaats voor beginners en meer gevorderde deelnemers.

En de boer hij ploegde voort...

De hele happening kon rekenen op aardig wat publieke belangstelling. Jakob vond het ook leuk. Het natuur-gevoel was groot. Hij heeft bijgeleerd over netels, appelbomen, mais, maar vooral over paardenkracht…

Appelbomen

Paardenkracht

Kunst a lakart

Dit weekend hield de nieuwe vereniging Lak@rt haar eerste grote manifestatie: een kunstenroute “a lakart”. Allemaal woordspelingen op Laarne / Kalken waar de meeste kunstenaars van het collectief wonen.

Het doel van Lak@rt is de kunstbeoefening in onze contreien te bevorderen en uit te dragen. Iedereen moet zichzelf kunnen blijven, maar samenwerking opent extra mogelijkheden bij het naar buiten treden.

Wij legden de kunstenroute af in 2 dagen en kwamen op enkele verrassende locaties terecht. De eerste, een tuinserre met druivenranken, en de laatste, het huis en de tuin van Simonne De Visscher blijven wellicht het meest in het geheugen hangen.

Een bezoek aan de galerij  van Simonne De Visscher kan gecombineerd worden met een wandeling in de schitterende tuin "d'Ost".

Champagne drink je uit een glas, niet uit een kopje en zo maakt het ook uit hoe kunstwerken gepresenteerd worden. Wat goed is voor dat ene werk en die ene kunstenaar is dat niet noodzakelijk voor de andere. Zouden die kunstenaars elkaar ook tips geven?

Zo’n kunstenroute houdt altijd weer verrassingen in: je weet niet vooraf waar je gaat terecht komen. Ik vind het altijd een privilege ergens te kunnen binnen stappen.

Keramiek van Caroline Martens mooi tentoongesteld

Bezoekers onthouden ook sferen, babbels, spontaneïteiten en zorgzaamheden: sommige plaatsen zijn ‘welcoming’, een gezellige brol, de koffie of het koekje vallen er uit de lucht, andere zijn streng rechtlijnig en af en op die manier fijn en nog andere ‘natural’, fantastisch alledaags, maar toch ‘bij een kunstenaar’.

Dromen van Steven Yde. Het beeld komt beter tot zijn recht als je wat inzoemt.

Het moet een hard leven zijn, het eindeloze trachten van een kunstenaar. Maar het moet ook een grote voldoening geven om een glimp van de eeuwigheid weer te geven. Voorbij de maan, elegante vrouw, dromen,… Evenzovele pogingen om in onszelf te kijken. Verschillende kunstenaressen hadden het over ‘de vrouw in haar kracht’.

Zilverwerk uit het atelier van Voorbij de maan.

Ik heb genoten van “a lakart”. Heel verscheiden. Ging het meestal om pure schoonheid, een enkele keer zag je ook iets maatschappij-kritisch. “Vuur met vuur bestrijden” noemt Jochen Samson zijn ‘Everybody grumpy?’ –tekeningen. Grumpy is een ode aan de norsheid die je aan het lachen brengt. Heel op zijn plaats in tijden van verzuring…

Iedereen Grumpy! Rechts onder Evy.

Links:

Meer info over de leden van het collectief lak@rt vind je op www.lakart.be

Wil je een kijkje nemen in de schitterende tuin d’Ost ga dan naar http://youtu.be/vXb9gKaE8fc . Je ziet Simonne De Visscher schilderen in een bootje op de vijver. Op het einde komen prachtige tuinbeelden.