Om de 2 maanden zullen we een nieuw verhaal met foto's op deze blog zetten. Hierbij hoort ook het 'geromantiseerde' Afrika-cv van de schrijver. Ik weet nu al dat dit een uiterst boeiende tocht wordt door Afrika. Afrika, dat ook wel eens "het genereuze continent" wordt genoemd!
Uitnodiging voor Afrika-gangers
Beste,
We nodigen u graag uit om deel te nemen aan het project ‘Marie, Lies en Stien in Afrika’ van vzw The village. Het project gaat over de Afrika-ervaring van personen die voor kortere of langere tijd in zwart Afrika verbleven. We hopen dat u iets over uw Afrika-ervaring wil opschrijven en dat u enkele foto’s of filmpjes met ons wil delen.
Duik eens in uw foto’s en laat ons meekijken! Uiteindelijk willen we komen tot een selectie van 3 foto’s (of filmpjes). Foto 1 is uw lievelingsfoto over uw periode in Afrika. Foto 2 is een foto die u representatief vindt voor wat u in Afrika deed of beleefde. Foto 3 wordt door de projectmedewerkers gekozen uit uw verzameling. Een foto die opvalt door het thema, de kracht enz.
Een vierde foto tenslotte portretteert u vandaag. Deze foto wordt in overleg met u gemaakt door de projectfotograaf.
Bij de foto’s willen we graag 2 teksten. Tekst 1 vertelt waar, wanneer en in welke hoedanigheid u in Afrika heeft verbleven. Hij vertelt ‘op romantiserende wijze’ wat u in Afrika heeft gedaan. Deze tekst van maximum 250 woorden noemen we uw ‘Afrika-cv’.
In een tweede tekst opent u een venster op Afrika. Tekst 2 ‘Afrika door de ogen van x’ is een evocatie van uw Afrika-beleving. Uw persoonlijke kijk op Afrika. U laat ons kijken naar het Afrika zoals U het graag ziet. Of u vertelt ons over iets dat u bijzonder getroffen heeft. Het kan gaan om een stukje dat u zelf schrijft of b.v. om een citaat uit een boek. Wederom maximum 250 woorden.
Heeft u nog vragen: wij beantwoorden ze graag. Meer info over vzw The village en onze activiteiten vindt u op thevillagebelgium.blogspot.be
Wij danken u alvast voor uw medewerking.
Stefaan Rogiers en Leon Peeters
Bestuurders vzw The village
Contactgegevens:
Leon Peeters Koffiestraat 17 bus 0002 te 9270 Kalken leonpeeters53@gmail.com 0489245590
Stefaan Rogiers Portugiezenstraat 3A te 9270 Kalken rogiers.stefaan@gmail.com 0496454217
NDOKI.
Het Afrika-wedervaren van Herman Thienpont.
Foto’s van Herman Thienpont
Afrika-cv Herman Thienpont
Voor ons huwelijk hadden we reeds onderling afgesproken dat we toch enkele jaren in een vreemde cultuur wouden leven. Een grootstad interesseerde ons niet maar toch wouden we op niet meer dan 1 dag rijden een deftige kliniek omdat Edith zwanger was
Onze keuze viel uiteindelijk op Lemfu, een dorp in de Beneden Congo, niet zo ver van de Angoleze grens.
Er waren twee missieposten.
Aan de missiepost van de zusters was er een school verbonden voor meisjes,waar men TSO en BSO gaf. Aan de missiepost van de paters was er een school verbonden voor jongens waar men ASO en TSO gaf. In beide scholen waren de leerlingen voor 99% internen.
1968 (in volle opkomst van Mobutu). We vertrokken naar het totaal onbekende.
Wat we vroeger op school in de missieweek geleerd hadden was zo ongeveer het enige wat we ons daar bij konden voorstellen. En inderdaad,toen we op weg waren naar Lemfu, ik achteraan op de camion in de tropische zon en Edith in de cabine gewrongen tussen 2 inlandse paters.
De dorpjes waren volledig zoals we ze gezien hadden op de prentjes: strooien hutten, palmbomen en kleurrijke rondlopende en lachende mannen en vrouwen.
In het begin waren we met 4 leerkrachten voor 450 leerlingen. Wie geeft wat?Ik heb bijna alles gegeven. Edith gaf als vrijwilligster snit en naad(iets waar ze maar heel weinig van afwist.)
We zaten in volle brousse met alles er op en er aan. Soms wat stroom, geen drinkbaar water en vleermuizen en kakkerlakken als huisdieren.
Heerlijke jaren.
De Afrika-beleving van Herman Thienpont
Ndoki
Om 3 uur ‘s nachts wordt er op de venster van de slaapkamer geklopt.
Jozeph riep: ”Mijnheer je moet onmiddellijk komen. Desiré ligt te rillen, is in coma maar slaat wild rond zich heen.”
Jozeph was ongeveer 17 en hielp in het huishouden van de buren.
Jozeph had Desiré meegebracht naar ons dorp met de vraag of hij bij ons mocht komen werken.
Ik ging met Jozeph mee. Inderdaad Desiré lag in coma, zwetend en onrustig.
Jozeph keek wild, angstig. Zijn grote witte ogen in zijn grijs gezicht vertelden alles over “angst”.
“Vlug naar Kisantu”. De kliniek daar ligt op ongeveer 30 km, soms zeer moeilijk te berijden piste.
Jozeph zat achteraan in mijn vw met Desiré op zijn schoot.
“Vlugger, vlugger. Hij zal sterven”
In de kliniek was er gelukkig een arts aanwezig die hem onmiddellijk kon opereren.
Hij is tijdens de operatie gestorven. Hij was vergiftigd met bamboenaalden, die mechanisch alle organen doorboren.
Hij was als Ndoki aangeduid. Hij was als schuldige aangeduid voor iemands dood. Dan kan je zelf de dood niet meer ontlopen.
Jozeph begon te schreeuwen en te roepen en vluchtte weg. Een geur van niet te bedaren angst achterlatend. Hij had schrik dat hij nu als Ndoki voor de dood van Desiré zou worden aangeduid, de volgende schakel in de ketting van moorden. Moorden die sociaal aanvaard werden en waarbij politie niets te zoeken had.
Jozeph is bij ons weten blijven leven. Misschien omdat hij het eerste bij het dode lichaam was want wie laatst komt heeft dikwijls pech.
Optimistisch, dansen en lachen. Die angst overwinnen. Die angst, een zwarte draad in hun leven.
Gelukkig werd die waanzin toen reeds stilaan afgebouwd.
JACKSON
Het Afrika-wedervaren van Isolde Vileijn.
Foto's van Isolde Vileijn
 |
| De lievelingsfoto van Isolde |
Het Afrika-cv van Isolde Vileijn (2014)
Ik had de kans om vijf weken in
Oeganda, de parel van Afrika, te verblijven. Vol verwachtingen en ongeduld
vertrok ik op 7 augustus 2014 alleen en voor de eerste keer naar Afrika. Op 11
september – veel te vroeg - kwam ik met een zekere mate van tegenzin terug naar
België. Ik was in Oeganda om onderzoek te doen naar expats die
ontwikkelingshulp bieden en zich hiervoor in Kampala vestigen. Als blanke vond
ik snel mijn weg in het westerse expatleven en kon ik gemakkelijk veel
contacten leggen. Mijn eerste hoedanigheid betreft mijn belevingen in deze expat bubble. Dit was een unieke
ervaring, maar gaf me een beperkt en eenzijdig beeld van Afrika. Mijn verblijf
in Oeganda omvatte echter ook andere hoedanigheden. Een daarvan is die van
‘onwetende’. Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat ‘Wat zie je er dik uit vandaag’
een compliment is. Ook ondervond ik dat bussen pas vertrekken wanneer ze vol
zitten en dat vragen naar het vertrekuur bijgevolg niet hoort. In de derde
plaats was ik een combinatie van enerzijds een tevreden en blije, anderzijds
een gefrustreerde en teleurgestelde persoon. Tevreden omdat ik veel voldoening
had aan wat ik ter plaatse bijleerde, blij omdat ik vriendelijk ontvangen werd
door de lokale bevolking, gefrustreerd door de – in mijn ogen – niet zo efficiënte
gang van zaken en teleurgesteld door de armoede, corruptie en ongelijkheid. Ten
slotte kan ik mezelf beschrijven als toerist, aangezien ook ik er met de rugzak
op uittrok om te zien wat voor moois en unieks Afrika te bieden heeft.
De Afrika-beleving van Isolde Vileijn
JACKSON
Een bezoek aan Afrika gaat
gepaard met verwondering en er zijn veel dingen die ik niet snel zal vergeten. Wat
me echter bijzonder heeft getroffen, is het verhaal van Jackson. Jackson is een
veertienjarige jongen, harde werker en slimme kerel. Hij zit momenteel in het
eerste middelbaar. Tijdens de zomervakantie heeft hij zijn grootmoeder geholpen
door samen met haar stenen te gaan kappen. Ze graven grote stenen op en kappen
die in kleinere stukken. Dit doen ze zes dagen per week, telkens tot 18u. Het
grootste deel van het geld dat hij hiermee verdient, geeft hij aan zijn oma.
Met zijn deel koopt hij eten en spaart hij voor zijn schoolgeld. Hij woont
samen met zijn oma en nichtje in een kleine kamer. Jackson zit op een
overheidsschool, waardoor hij in principe geen schoolgeld moet betalen. Toch
moet hij tijdens de vakantie geld verdienen om de oudervereniging te betalen
(3,5 euro) en voor de aankoop van een pak papier (4,5 euro), 3 toiletrollen (1
euro) en 1 borstel (50 eurocent). Een uniform (11,5 euro) kan hij niet betalen
met het geld dat hij verdient, hierdoor riskeert hij van school gestuurd te
worden. Hij moet 10 km wandelen om op school te geraken, maar verkiest school
boven vakantie omdat hij graag dingen bijleert. Wat me treft in zijn verhaal,
is de invloed van de geboorte op de rest van het leven. Dit wordt mooi verwoord
in onderstaand citaat van Lewis Mumford: “In vele levens is juist het begin van
het grootste belang: de eerste stapjes, hoewel schijnbaar uitgewist, laten hun
indruk achter op alles wat volgt.”
GLORIA
Het Afrika-wedervaren van Leon Peeters
Foto's Leon Peeters
Foto 1 van een Rwandese moeder en haar gehandicapte zoon heb ik genomen rond 2005. Ik heb 3 jaar in Rwanda gewerkt en begon iets te begrijpen van de tragiek van een "land zonder horizon". Foto 2 is van recente datum en genomen in Oeganda. Een vrouw slaapt voor haar bescheiden huisje aan de boorden van Lake Mutanda. Ondanks alle beperkingen lijkt het leven onder Gods hemel "vol" te zijn. Deze indruk wordt weer kapot gemaakt in foto 3 genomen in een café in Kabale. Alle mensen lachen maar je kan bezwaarlijk aannemen dat ze gelukkig zijn.
Afrika cv Leon Peeters
Eerst is Afrika avontuur. Met een Japanse vriend neem ik de oversteek naar Ceuta. Eigenlijk wilde ik liever in Tanger aankomen. Het Tanger van de schrijvers, van de liefde en de wanhoop. Nu zit ik tegen mijn zin in een bar in het centrum van Rabat. Ik zit tussen honderden Marokkanen die met het bestek in aanslag wachten op het sein dat de zon is ondergegaan. Ik neem de woestijn-bus naar het Zuiden, naar Dakhla en van daar ga ik met het militair konvooi naar de grens met Mauritanië. Nu begint het echte avontuur: liften in de Sahara. Bij eb aan hoge snelheid over door God verlaten stranden rijden. Stranden die worden afgezoomd door kolossale zandheuvels. We roepen naar elkaar om de muziek te overstemmen... Euforie…
Later is Afrika werk. En nu is Afrika mijn tweede thuis. Het gulle continent... Een perpetuum mobile van vreugde en verdriet. De grote familie. Ik reisde met een rugzak in Marokko, Mauretanië, Senegal, Gambia, Guinee, Ivoorkust, Ghana, Togo, Benin, Burkina Faso, Mali,… Ik kocht benzine op de zwarte markt in Burundi,… Ik ging werken in Rwanda, reisde voor losse opdrachten naar DR Congo, Oeganda, Zuid-Afrika en het snikhete Mali en passeerde in Malawi en Kenia… Wat een verspilling! Uiteindelijk ben ik aanbeland in Oeganda. Met vzw The village bouw ik nu in Kabale aan het PROUD-project. Het bestaat uit een steunpunt en onderwijs voor kinderen met een verstandelijke beperking. Ik ben blij met dit project. We delen van alles. En ik ben nieuwsgierig naar wat er nog allemaal komen gaat.
Afrika-beleving Leon Peeters
GLORIA
Afrika, perpetuum mobile van barensweeën en gelach, van meisjes met een grote strik in hun haar, van mannen die op een bankje zitten, in de schaduw, van huwelijkscake’s, van auto’s zonder wieldoppen, van kinderen die dreggen naar ‘mud fish’, van nep-goud, rijdende koopkraampjes, fietstaxi’s en slippers, van half afgewerkte villa’s, stinkende riolen, bakbananen, pakken en dassen, geiten die de weg kwijt zijn, van blanke toeristen op zoek naar gorilla’s, van manshoge maïsvelden midden in de stad, van gospelkerken en guerrilla-presidenten, van ‘amazing love schools’, premier league matchen in direct, van kinderen die met water zeulen, reizigers die hun matras meebrengen, nachtegalen, en eenden die het huis binnen wandelen, van hele buurten die ‘waragi’ drinken, van cursussen voor HIV counselors, kapotte kapotjes-verdelers, latrines vol vliegen, flinterdunne lucifers, van bijbel verkondigers –tijd voor de oogst, van politieke moorden, hortende generatoren, langs lemen huisjes slingerende voetpaadjes –alles in het klein, tot je bij onzichtbare kinderen komt, met een handicap…
Misschien ben ik daarvoor wel in Afrika, voor Gloria, het onzichtbare nachtegaaltje, aan het eind van een voetpad, dat slingert langs lemen huisjes,… Voor de eenden, die binnen waggelen, terwijl ik het ‘death certificate’ van haar moeder probeer te ontcijferen: overleden in Kampala op 9 juni 2011… Om te zwaaien naar de toeristen die naar de gorilla’s komen kijken en als het meezit vanavond, voor Eden Hazard. En anders zijn er nog de flinterdunne lucifers…
GLORIA
Het Afrika-wedervaren van Leon Peeters
Foto's Leon Peeters
Foto 1 van een Rwandese moeder en haar gehandicapte zoon heb ik genomen rond 2005. Ik heb 3 jaar in Rwanda gewerkt en begon iets te begrijpen van de tragiek van een "land zonder horizon". Foto 2 is van recente datum en genomen in Oeganda. Een vrouw slaapt voor haar bescheiden huisje aan de boorden van Lake Mutanda. Ondanks alle beperkingen lijkt het leven onder Gods hemel "vol" te zijn. Deze indruk wordt weer kapot gemaakt in foto 3 genomen in een café in Kabale. Alle mensen lachen maar je kan bezwaarlijk aannemen dat ze gelukkig zijn.
Afrika cv Leon Peeters
Eerst is Afrika avontuur. Met een Japanse vriend neem ik de oversteek naar Ceuta. Eigenlijk wilde ik liever in Tanger aankomen. Het Tanger van de schrijvers, van de liefde en de wanhoop. Nu zit ik tegen mijn zin in een bar in het centrum van Rabat. Ik zit tussen honderden Marokkanen die met het bestek in aanslag wachten op het sein dat de zon is ondergegaan. Ik neem de woestijn-bus naar het Zuiden, naar Dakhla en van daar ga ik met het militair konvooi naar de grens met Mauritanië. Nu begint het echte avontuur: liften in de Sahara. Bij eb aan hoge snelheid over door God verlaten stranden rijden. Stranden die worden afgezoomd door kolossale zandheuvels. We roepen naar elkaar om de muziek te overstemmen... Euforie…
Later is Afrika werk. En nu is Afrika mijn tweede thuis. Het gulle continent... Een perpetuum mobile van vreugde en verdriet. De grote familie. Ik reisde met een rugzak in Marokko, Mauretanië, Senegal, Gambia, Guinee, Ivoorkust, Ghana, Togo, Benin, Burkina Faso, Mali,… Ik kocht benzine op de zwarte markt in Burundi,… Ik ging werken in Rwanda, reisde voor losse opdrachten naar DR Congo, Oeganda, Zuid-Afrika en het snikhete Mali en passeerde in Malawi en Kenia… Wat een verspilling! Uiteindelijk ben ik aanbeland in Oeganda. Met vzw The village bouw ik nu in Kabale aan het PROUD-project. Het bestaat uit een steunpunt en onderwijs voor kinderen met een verstandelijke beperking. Ik ben blij met dit project. We delen van alles. En ik ben nieuwsgierig naar wat er nog allemaal komen gaat.
Afrika-beleving Leon Peeters
GLORIA
Afrika, perpetuum mobile van barensweeën en gelach, van meisjes met een grote strik in hun haar, van mannen die op een bankje zitten, in de schaduw, van huwelijkscake’s, van auto’s zonder wieldoppen, van kinderen die dreggen naar ‘mud fish’, van nep-goud, rijdende koopkraampjes, fietstaxi’s en slippers, van half afgewerkte villa’s, stinkende riolen, bakbananen, pakken en dassen, geiten die de weg kwijt zijn, van blanke toeristen op zoek naar gorilla’s, van manshoge maïsvelden midden in de stad, van gospelkerken en guerrilla-presidenten, van ‘amazing love schools’, premier league matchen in direct, van kinderen die met water zeulen, reizigers die hun matras meebrengen, nachtegalen, en eenden die het huis binnen wandelen, van hele buurten die ‘waragi’ drinken, van cursussen voor HIV counselors, kapotte kapotjes-verdelers, latrines vol vliegen, flinterdunne lucifers, van bijbel verkondigers –tijd voor de oogst, van politieke moorden, hortende generatoren, langs lemen huisjes slingerende voetpaadjes –alles in het klein, tot je bij onzichtbare kinderen komt, met een handicap…
Misschien ben ik daarvoor wel in Afrika, voor Gloria, het onzichtbare nachtegaaltje, aan het eind van een voetpad, dat slingert langs lemen huisjes,… Voor de eenden, die binnen waggelen, terwijl ik het ‘death certificate’ van haar moeder probeer te ontcijferen: overleden in Kampala op 9 juni 2011… Om te zwaaien naar de toeristen die naar de gorilla’s komen kijken en als het meezit vanavond, voor Eden Hazard. En anders zijn er nog de flinterdunne lucifers…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten