Road to Entebbe

File aan de toiletten in Addis

Ethiopian Airlines heeft me 2u extra laten wachten in Addis Ababa. Het was file aan het toilet. De moslims wassen niet alleen hun handen maar ook hun voeten in de lavabo. Hun hele religie draait rond zuiverheid, vertelde Patience me ooit.

In plaats van in een ‘dreamliner’ worden we in een aftands vliegtuig gestoken met afgebroken eettafeltjes en uitgerafelde zetels. Ik vraag aan mijn buurman hoeveel nationaliteiten er wel aan boord kunnen zijn. Misschien wel tien is het antwoord. Een grove onderschatting!

Waar kom jij vandaan? Indian arbie. Wat? Indian army. Het duurt even vooraleer ik door heb dat hij en zijn maat van het Indische leger zijn, met een UN opdracht in Oost-Congo. Ze komen voor de tweede keer want het verdient goed.

Ze hebben het beter dan mijn Oegandese buurvrouw die terug komt van een mislukte zakenreis in China. Zij handelt in kinderkleding in Kampala.

Van China naar Oeganda gaat beter. Op de rij voor me zit een Chinese gastarbeider. Zijn maaltijd is in een oogwenk naar binnen gewerkt. En zijn gemalin haalt uit een plastic zak nog wat extra’s naar boven. Hij bijt in een ei dat diep donkerblauw gekookt is. En hij lacht zijn tanden bloot.

Vliegen is leuk!?

Hij vindt de reis fantastisch. Zij ook. En als we over het Victoriameer naar de landingsbaan afdalen zie ik het in de verte al staan: het witte speelgoed van de UN. We zijn geland in Entebbe.