Toeren aan Lake Bunyonyi
Rond deze tijd stapt de eerste vrijwilligersgroep op het vliegtuig
naar Oeganda. Ze komen helpen bij de bouw van het dagcentrum en in het
klasje voor kinderen met een verstandelijke beperking.
Hier zijn ze:
Willy Neels (Overmere) bestuurslid van The village
Nathalie Martin (Massemen)
Evy De Cock (Kalken)
Joachim Amelinckx (Belsele)
Sarah Verstraeten (Elversele, ex-Kalken)
Kristel Vandereyt (Beverlo-Beringen)
Patrick De Maesschalk (Wetteren)
Annie Paelinck (bestuurslid) en Paul De Smet (Kalken)
Laura Vervaet en Paul Jespers (Kalken)
Je kan in de komende dagen verder kennis met hen maken op de pagina 'vrijwilligers in Oeganda'.
Op
dezelfde pagina ben ik begin oktober begonnen met een dagboek: Missie
5. Het is namelijk de vijfde keer dat ik voor het PROUD-project naar
Oeganda kom. En ik ben tenslotte ook een vrijwilliger.
Het
dagboek gaat vooral over de bouw van het dagcentrum, maar kijkt ook al
eens opzij. Het toont Oeganda rauw. Nog niet zeer rauw, maar wel een
beetje. Je ziet b.v. niet alleen een hoop zand op de werf, maar we gaan
ook kijken waar die vandaan komt. Als je het heel rauw wil moet je mee
afdalen onder de grond en bereid zijn je leven te riskeren. Of je gaat
je dagloon 's avonds ophalen bij de 'leader of the gang'... (dat zijn
geen woorden van mij).
Vrijdag 6 november kwamen de vrijwilligers uit Vlaanderen op bezoek
bij PROUD UG. Ze werden in het klasje opgewacht door de leerlingen,
ouders, leerkrachten en de directrice van Wise Parents.
Daarna
ging het naar de werf. Aannemer Justus is er bezig met de eerste fase
van de bouw van het dagcentrum. De vrijwilligers gaan er allerlei werk
opknappen, technische en minder technische klussen.
Tenslotte begeleidde Patience de groep naar de centrale markt van Kabale zodat ook het keukenteam niet in de kou bleef staan.
Vlnr:
Patrick De Maesschalck (vrijwilliger), Daphine (leerkracht), Willy
Neels (vrijwilliger-bestuurslid), Evy De Cock (vrijwilligster), Laura
Vervaet (vrijwilligster), Annie Paelinck (vrijwilligster-bestuurslid),
Paul De Smet (vrijwilliger), grootmoeder Prize, Prize (leerlinge), Mama
Joel (ouder), Rhoda (leerkracht), Joel (leerling), papa Obama (ouder),
Obama (leerling), Sarah Verstraeten (vrijwilligster), mama Josephine
(ouder), Josephine (leerlinge), Arinda (leerlinge), Patience
(leerkracht), Joachim Amelinckx (vrijwilliger), Nathalie Martin
(vrijwilligster), mama Arinda met baby (ouder), Daisy en grootmoeder,
Hellen (assistent-leerkracht), Leon Peeters (vrijwilliger-bestuurslid)
en Kristel Vandereyt (vrijwilligster).
Vrijwilligers in Oeganda
door Annie Paelinck
Dinsdag 3 november
Enkele volgepropte auto’s vertrokken om vijf uur ’s morgens
uit Kalken en omstreken. Naast immense kilo’s bagage vervoerden ze ook elf
enthousiaste vrijwilligers, klaar voor het vertrek naar het onbekende Oeganda.
Een uurtje bagage laden (foto Leon Peeters)
Na een vlotte thalysrit en boeingvlucht arriveerden we om
half twaalf ’s avonds in Entebbe. Leon (voorzitter
van het Proud Project), Jerald en Maïka ( onze drivers) wachtten ons op. Na een
uurtje bagage laden (in 2 bagageruimtes van auto’s én bovenop het busje)
vertrokken we richting Kampala naar een eenvoudig hotelletje aan de rand van de
hoofdstad.
Woensdag 4 november
Drukte en chaos (foto Leon Peeters)
‘s Morgens een Oegandees ontbijt om vervolgens rond half
negen vol verwachting te vertrekken naar het centrum van Kampala. Wat een
drukte! Wat een chaos! Wat een indrukken! Een blitzbezoek aan de ambassade ,
euro’s wisselen tegen miljoenen Oegandese shillings, een bezoek aan de
dagelijkse overrompelende markt en het paleis van Amin, urenlange files en een lekker etentje in een Frans getint
restaurantje als afsluiter van onze eerste Afrika-dag!
Donderdag 5 november
Laura, Kristel en Annie aan de evenaar (foto Leon Peeters)
Alweer inpakken – koffers stevig op autobusje gebonden! – en
op weg naar Kabale. De uittocht uit Kampala verliep niet vlot : files,
wegenwerken, verkeerslichten waarmee geen rekening werd gehouden en onze tweede
auto die eventjes de weg kwijt was. Na een aantal uren rijden kwamen we aan de
evenaar: een streep over de weg en een kleine boog waarin ludieke foto’s werden
genomen. Voor de lunch stopten we aan een
eethuis met tuin en maakten kennis met
enkele typisch Afrikaanse gerechten. In totaal reden we tien uren alvorens onze
bestemming te bereiken. Geradbraakt stapten we uit bus en auto en werden onze
honderden kilo’s bagage afgeladen. Nu maar wachten op een welkomdrankje en onze
sleutels van de kamers. Maar wat bleek? Er was een evenement aan de gang in
guesthouse Kirigimi en in alle drukte waren ze even vergeten dat wij die dag
aankwamen. Dan maar de resterende kamers in beslag genomen, her en der
verspreid, al een tijdje niet gebruikt en/of de meesten zonder warme douche, na
een uur wachten een sobere spaghetti gekregen en gegeten! Goed ingesmeerd tegen
de muggen en onder een muskietennet probeerden we te slapen, wat bij de een al
meer lukte dan bij de andere.
De kamer van Kristel en Sarah in Kirigime
Vrijdag 6 november
Een ontbijt met oploskoffie, thee, melk, toastbrood (dat niet wordt geroosterd) een
beetje jam en boter, een lekkere banaan(niet te vergelijken met bananen die we
in België te eten krijgen), een Spaans omeletje en ‘vergeten’ fruitsap was de
start van onze verkenningsdag!
In de voormiddag bezochten we het schooltje “Wise Parents”,
een bestaande kleuterschool met eerste en tweede leerjaar, waar ook ‘The
village’ een stukje afhuurt (2 heel sobere lokaaltjes met betonnen vloer, géén
water of elektriciteit ). Daarin brengen dagelijks zes kinderen met een mentale
beperking – onder begeleiding van drie of vier juffen – hun dag door. Er worden
in de voormiddag allerlei passende activiteiten georganiseerd, ’s
middags krijgen de kinderen daar te eten en in de namiddag wordt er gerust en
aan zindelijkheidstraining gedaan.
Een bij momenten ontroerend bezoek aan het klasje in Wise Parents (foto Leon Peeters)
Tijdens ons bezoek waren ook de ouders van de kinderen
uitgenodigd. We kregen kans tot kennismaking en de juffen vertelden ons over de
werking. Als eindpunt was er een eenvoudige receptie voor ouders, bezoekers, ouders
en kinderen. Een mooi moment voor iedereen.
De vrijwilligers brachten voor elk kind en elke juf een pakje mee (foto Leon Peeters)
Zo konden we ons een beeld vormen van het project en wisten
we concreet waarvoor we in Kalken en Laarne allerlei activiteiten organiseren
om geld in te zamelen. ‘The Village’
betaalt de huur de lokalen , de wedde van de juffen, de aankoop van materialen
en speeltuigen, de uniformen van de kinderen en… is gestart met de bouw van een eigen
schooltje (op reeds aangekochte bouwgrond).
De werf bij aankomst van de vrijwilligers
In de namiddag trokken we langs een heel modderig pad naar
de werf. We waren blij verrast bij het zien van de reeds gedane werken! Een achttal werklui onder leiding van een
plaatselijke aannemer waren aan het werk : zowel mannen als vrouwen en zelfs
moeders met de baby op de rug. De ruwbouw van twee klaslokalen is bijna klaar
(nog vier rijen bakstenen), de funderingen van de andere gebouwen ( sanitair,
keuken en polyvalente ruimte) zijn ook reeds in orde.Maar … er is nog enorm
veel te doen! En daarvoor zijn we hier!
’s Avonds met z’n allen – drivers incluis – naar een restaurant.
Het was een gezellige avond … als start van een vrij weekend om er daarna in te
vliegen!
Zaterdag 7 – zondag 8
november
Op weg naar Heritage Lodge
Met ons elven op ontdekking in de omgeving van Kabale. Na
het ontbijt transfer naar Heritage Lodge,gelegen op een klein eilandje midden
van het prachtige lake Bunyonyi. Onderweg was het volop genieten van mooie
landschappen en de zon. In de namiddag
begon het jammer genoeg te regenen, maar het deerde sommigen niet om toch in
het meer te zwemmen. Het lekkere eten ’s avonds en de tenten (maar wat een luxe
binnenin : groot bed, douche, toilet, gezellige inrichting)waarin we verbleven
maakten van onze eerste weekenddag een fijne dag!
Bij de Pygmeeën
Op zondag maakten we een schitterende boda-boda - tocht rondom
het meer. Stel je voor : elf moto’s na elkaar met een Oegandese driver en een
blanke (mzungo) achterop. Of we bekijks hadden! In elk dorpje dat we doorreden
werden we toegewuifd en werd er mzungo geroepen. In één van de dorpjes hoorden
we bij het voorbijrijden van de kerk gospelsongs. Er werd halt gehouden en we
mochten de kerk binnengaan. Was dit een hartverwarmend moment : muziek
waar je enerzijds stil van wordt en anderzijds moet van bewegen. Wat een
samenhorigheidsgevoel daar! ‘s Middags een picknick en kans tot zwemmen (alweer
Joachim en Sarah) om daarna een bezoek te brengen aan een echt Pygmeeëndorp.
Een leuke kennismaking met hun huisvesting, muziek en dans. Terug de boda-boda
op (inclusief een fikse regenbui) met als eindpunt een lekker avondmaal in
Birds’Nest (in open lucht met openhaard en vuurkorven).
Werkweek 9-13
november
Na enkele dagen acclimatiseren kwam het grote werk op de
proppen.
Buizen leggen: Paul (De Smet) en Patrick.
Prioritair waren het sanitair, het voegwerk en het dak van
de twee klaslokalen. We waren echter niet alleen op de site. De big boss Justus
leidde vanop z’n ‘troon’ het hele gebeuren. Een viertal metsers met evenveel
helpers of helpsters plaatsen de laatste rijen stenen op de klaslokalen. Terwijl de plaatselijke kokkin een mengsel
van bonen en rijst brouwde, zorgde onze eigen catering (Loor en Annie) voor een
overheerlijke lunch… en dit dag na dag. Restjes van de lunch bleven nooit over
maar werden met de plaatselijke kindjes of werkers gedeeld.
Nathalie, Joachim, Willy en Evy: specialisten zand zeven.
De eerste dagen werden – onder een loden zon – gevuld met
het vullen van de modderweg naar het schooltje, het laden en lossen (steen per
steen!) van bakstenen, het leggen van de “na- zindelijksheidstraining” nodige
buizen.
Het voegen van het schoolgebouwtje gebeurde met een truweel
maar werd afgewerkt met een loodlijntje via een waterpas (je weet wel, pas
trekken als het belletje zich tussen de 2 lijntjes bevindt – legde Justus ons uit!)
Justus behoudt het overzicht en geeft ten gepaste tijde uitleg... (foto Leon Peeters)
Ondertussen waren ook een aantal van ons zich aan het
inburgeren in het klasje. De juffrouwen
werden vriendinnen en de kindjes werden vertroeteld op z’n Vlaams (en dat voelt
goed?!). Er werd geknutseld en geknuffeld, gespeeld en gelachen. Kleertjes en
speelgoed uit België werden in dank aanvaard.
De rustpauzes op de werf - onder het zeil - waren een
welkome verpozing in de ijle hete lucht van Kabale (+/- 1900 m).
Vertroeteling op zijn Oegandees (foto Leon Peeters)
Na een fikse wandeling over stoffige wegen kwamen de mzungo
(how are you?) thuis in het Kirigimi hotel waar een bijzonder vriendelijke staf
ons een echt thuisgevoel gaf. Na een verkwikkende douche (koud is relatief)
werd dit thuisgevoel nog versterkt door het aparte “restaurant” waar ons eigen cateringsbedrijf
bijna iedere avond een heerlijke maaltijd had bereid. Alle producten werden op
de plaatselijke markt en in kleine winkeltjes vers aangekocht (vlees was soms
een probleem, maar aan groenten en fruit geen tekort).
En dan viel de nacht en iedereen in slaap tot… het bijna
rituele ochtendlawaai in het hotel.
Crayfish met rucola, tomaatjes, eitjes en Irish van Kabale, een creatie van Annie en Laura
Zaterdag 14 november
– zondag 15 november
Mooie uitzichten en rust aan Lake Mutanda
Alweer een vrij weekend… want ook in Afrika kennen ze dat!
Met z’n allen vertrekken we naar een prachtig gelegen lodge aan Lake
Mutanda. De tocht was grotendeels langs
slechte wegen maar de landschappen waren zo mooi dat het niet hinderde aan een
trage snelheid te moeten rijden. Het uitzicht van in onze comfortabel
ingerichte tenten met eigen sanitair was om stil bij te worden. De rust en
schoonheid die daar over ons heen kwam zorgde ervoor dat we gewoon op ons
terrasje bleven om te lezen, te kijken, te bewonderen, te fotograferen. Enkelen
van ons maakten een boottochtje en luisterden met open mond naar de
folklore-verhalen die verklaarden waarom in een grot nog skeletten lagen.
Bij valavond kwam een groep inwoners van een nabijgelegen
dorpje enkele rituele dansen uitvoeren. Knap om zien!
Het diner in de Logde was heel lekker, vooral de bananensoep
viel erg in de smaak. En dan maar genieten van een heerlijke nacht, in slaap
gewiegd door het geluid van duizenden sprinkhanen.
Golden monkeys
’s Morgens vroeg uit de veren voor onze dagtochten! Twee van
onze groep maakten de tocht naar de gorilla’s en de rest van de groep ging op
zoek naar de golden monkeys.
Beide tochten werden gesmaakt! De gorilla’s lieten zich zien
en fotograferen, de golden monkeys sprongen rond ons heen en … bij onze
picknick tussen de bamboe kwamen ze zelfs tot enkele meters afstand bij ons.
Waarschijnlijk kregen ze zin onze lekkere lunch. Er zijn talloze mooie kiekjes
gemaakt!
En na de tochten werd het hoog tijd dat we contact kregen
met de thuisblijvers : een restaurant waar wifi was werd onze eindbestemming
van het weekend.
Werkweek 17-21
november en laatste weekend
Na een schitterend weekend hadden we nog een korte, maar
intense werkweek.
Justus and his people beginnen aan het dak
Terwijl Justus and his people (sorry voor het Engels, maar
dat gaat er hier wel op vooruit) aan het dak begonnen en het sanitaire gedeelte
verder metselden – werd er naarstig verder gevoegd, het sanitaire gedeelte
vervolledigd en de site een beetje proper gelegd.
Op en top concentratie: Paul (Jespers) en Nathalie
Tussendoor brachten we een bezoek aan de gevangenis van
Kabale – op z’n minst een bizarre, maar leerrijke ervaring. Dat de gevangenissen hier eveneens aan
overbevolking lijden ervoeren ook onze twee cipiers (Sarah en Kristel – die dit
bezoek mogelijk maakten).
Bezoek aan de gevangenis van Kabale: onze cipiers zitten gehurkt vooraan
De laatste werkdag gebeurde in feeststemming – met de nodige
drank ( die mannen kunnen ook drinken) en de passende kiekjes werd er uitbundig
afscheid genomen. Onderweg nog even de juffen en de kindjes groeten en de tocht
huiswaarts was begonnen.
Kristel en Patience
Kirigimi’s personeel (Johnson, Nico, David…. het was
allemaal een beetje familie geworden) wuifden ons enthousiast uit en zeiden met
spijt in het hart en de stem ‘tot weerziens’. Toch even slikken…
Een lange en vermoeiende terugreis bracht ons over de
evenaar heen van zuid naar noord.
Maar voor “oost-west, thuis best” was het nog een beetje
vroeg.
Iedereen genoot nog volle 2 dagen (koppels met tijd een
beetje langer) van de luxueuze faciliteiten van Cassia Lodge van gastvrouw Els
en gastheer Johan.
De zegen van de paus hebben we niet gekregen (die kwam pas
later) maar Uganda werd hopelijk toch een beetje gezegend door onze komst….
Afrika en voor ons zeker Uganda heeft sporen nagelaten en we
hopen ook vice versa….
| 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten