Maak een buiging! Ebola komt dichterbij.

Mijn laatste vier reizen naar Kampala heb ik telkens met een andere maatschappij gevlogen: Brussels Airlines, Ethiopian Airlines, Turkish Airlines en nu probeer ik KLM in samenwerking met Kenya Airways, de goedkoopste van de dag. Het gaat van Brussel naar Amsterdam Schiphol, vervolgens de grote brok naar Nairobi en tenslotte naar Entebbe- Kampala. De stops zijn beperkt in de tijd zodat de totale reistijd nog meevalt.

Kenya Airways The pride of Africa

Op de eerste vlucht zitten alleen blanken. Naast me een Aziatische dame die haar gezichtje verbergt achter een wel heel grote zonnebril. Op Schiphol zit ik tegenover een Italiaanse die lid is van ‘moon bear’ : haar kleedje en alle accessoires –telefoon, computer enz.- zijn in het groen.

Op de vlucht naar Nairobi zitten opvallend weinig zwarten. De hostessen zijn wel zwart. Ze staan bij KUTOKA wat uitgang betekent. Eentje begint: thank you, my name is Brenda and welcome on board… alsjemenou.

Naast me zitten een blonde Brit met snor - die wellicht een plantage heeft in Kenya en alvast een nieuw boek begint voor de lange avonden op de barza- en een Scandinavische die helaas gescheiden is van haar reisgenotes. Dan hebben de 2 Spaanse vriendinnen rechts van me het beter aan boord gelegd!

De imaginaire plantagehouder bestelt wodka orange, de Scandinavische een bruiswatertje en de Spaanse meisjes zijn nieuwsgierig om te weten wat ‘amarula’ is. Probeer maar: het komt uit Zuid-Afrika en is even lekker als Baileys.

Facts on ebola

Alles gaat er zoals gewoonlijk aan toe. Pas in Nairobi komt ‘ebola’ voor het eerst in zicht. Op een pilaar in de luchthaven hangt een affiche met FACTS ON EBOLA. Wat is ebola? Hoe wordt het verspreid? Wat zijn de kentekenen? En hoe kan ebola worden voorkomen?

Op de vlucht Nairobi-Entebbe is het kleurbeeld volledig omgekeerd: alleen nog zwarten en kleurlingen. Terwijl we wachten om op te stijgen begint een stem fier de kwaliteiten van het vliegtuig waarin we zitten op te sommen: minder hoofdpijn, minder reisvermoeidheid, enz. Enkele blanken kunnen een spottend lachje niet onderdrukken.

De ‘dreamliner’ brengt ons al vlug tot in Entebbe. Bij het binnenstappen van de luchthaven sta ik plots oog in oog met twee verpleegsters, van top tot teen in tenue: mondmaskers, handschoenen enz. Ze spuiten een soort ontsmettingsmiddel op mijn handen en halen de koortsmeter boven. Ebola komt dichterbij.

Eerst moet je medisch gecontroleerd worden en dan pas kan je naar de visumcontrole. Op het internet heb ik in november 2012 gelezen dat Oeganda ervaring heeft met ebola en marburg, twee dodelijke infectieziekten. Zelfs Kabale stond op het lijstje van getroffen plaatsen.

Ondertussen zijn we weer enkele weken verder. Woensdag 8 oktober was er een "good news"-krantekop in de Daily Monitor: “Marburg: 11 test negative – ministry.” Na het overlijden van een gezondheidswerker in Mengo-hospital (Kampala) ten gevolge van Marburg is het groot alarm.

         

Je kan ook gewoon een buiging maken

Vandaag, 9 oktober, is Oeganda 52 jaar onafhankelijk. In zijn gelegenheidstoespraak gaat president Museveni in op de marburg-crisis. Hij haalt uit naar de gewoonte in sommige streken van Oeganda om apenvlees te eten. Apen zijn familie van ons, zegt hij. Je eet je familie toch niet op! En hij beveelt alle mensen aan geen hand meer te schudden. Je kan ook gewoon een buiging maken, zoals de Japanners doen...